Papryka ze względu na swoje właściwości odżywcze należy do grupy najcenniejszych warzyw.  Podobnie jak pomidor posiada duże wymagania pokarmowe w stosunku do makro- i mikroskładników. Istotną rolę w uprawie papryki i pomidora odgrywa wapń, który wchodząc w skład ściany komórkowej ogranicza infekcje patogenów zarówno na roślinach jak i na owocach. Niedobór wapnia jest przyczyną występowania chorób fizjologicznych, szczególnie suchej zgnilizny wierzchołkowej. Stosowanie azotanu wapnia to idealne połączenie dwóch najistotniejszych pierwiastków w uprawie papryki i pomidora. Azot odpowiada za wytwarzanie pędów bocznych, nowych liści w rezultacie za plon. Ważnym elementem jest także potas, który reguluje gospodarkę wodną, proces kwitnienia i zabezpiecza owoce przed pękaniem. 

Długi okres wegetacji papryki może utrudniać wybarwianie i dojrzewanie owoców. W tym celu zaleca się uzupełnianie fosforu. Fosfor wpływa na prawidłowy pokrój roślin, uczestniczy w procesach metabolicznych, warunkuje odpowiednie tempo wzrostu. W połączeniu z borem poprawia proces kwitnienia i zawiązywania owoców. Bor natomiast reguluje wiązanie wapnia w ścianach komórkowych, wspomaga pobieranie azotu, fosforu oraz potasu. Molibden uczestniczy w przemianach biochemicznych, aktywuje wbudowywanie azotu w tkanki roślin. W pełnym wykorzystaniu potencjału plonotwórczego papryki i pomidora pomaga stosowanie aminokwasów roślinnych, które znacząco poprawiają kondycję roślin oraz jakość  owoców.