Powierzchnia uprawy cebuli w Polsce należy do ścisłej czołówki wśród warzyw. Celem uprawy jest bardzo wysoki plon o najwyższej jakości. Realizacja tego celu uzależniona jest w dużej mierze od odpowiedniego zaopatrzenia roślin w składniki pokarmowe. Budowa morfologiczna cebuli, płytki i słabo rozwinięty system korzeniowy wpływa na ograniczone możliwości pobierania składników pokarmowych z gleby. Cebula wymaga uzupełnienia poprzez preparaty stosowane dolistnie. Wśród nich przede wszystkim fosfor, który odpowiada za prawidłowy proces rozwoju cebuli, uczestniczy w fotosyntezie i przemianie materii. Niedobór powoduje przejaśnienia i skręcanie szczypioru  oraz opóźnienie dojrzewania cebul. Azot jest podstawowym pierwiastkiem plonotwórczym. Niedobór powoduje zasychanie końcówek, zahamowanie wzrostu oraz żółknięcie szczypioru. 

Potas odpowiada za gospodarkę wodną, ogranicza transpirację w okresie suszy. Niedobór obniża jakość i skraca czas przechowywania cebul. Mangan odpowiada za wzrost elongacyjny młodych komórek, zwiększa odporność na choroby. Deficyt powoduje wolniejszy wzrost i późniejsze dojrzewanie oraz skręcanie szczypioru. Miedź wpływa na prawidłowe wykształcenie łuski oraz pobieranie azotu mineralnego z  gleby. Niedobór powoduje słabe wybarwienie i kruchość łuski. Żelazo odgrywa istotną rolę w okresach intensywnej fotosyntezy. Cynk zwiększa odporność na choroby. Bierze udział w syntezie hormonów wzrostu- auksyn.  Zbyt mała dostępność cynku może doprowadzić do karłowacenia roślin oraz zasychania końcówek szczypioru. Molibden aktywuje wbudowywanie azotu. Niedobór powoduje słabą kondycję cebuli,  we wczesnych fazach rozwojowych rośliny stają się wiotkie, a końcówki szczypioru zamierają. Prawidłowe zaopatrzenie cebuli w składniki pokarmowe poprawia kondycję roślin, które są bardziej odporne na  pojawiające się czynniki chorobotwórcze.