Kukurydza jest rośliną o wysokim potencjale plonotwórczym, wytwarza znaczne ilości biomasy oraz wysoki plon ziarna. W celu zaspokojenia potrzeb pokarmowych wymaga odpowiednich dawek nawozowych. Poprzez nawożenie dolistne można pokryć całkowite zapotrzebowanie na mikroskładniki i uzupełnić niedobory makroskładników, szczególnie fosforu. W ziązku z tym nawożenie dolistne kukurydzy staje się podstawowym elementem jej agrotechniki. Fosfor spełnia w kukurydzy formę startera. Pobudza do rozwoju, dostarcza energię do podziałów komórkowych, wspomaga tworzenie systemu korzeniowego. Przy temperaturze gleby poniżej 12ºC pobieranie fosforu jest znacznie ograniczone i nie przekracza 20% całkowitej dostępności jonów bezpośrednio pobieranych przez korzenie roślin. Niedobór fosforu objawia się antocyjanowymi przebarwieniami na blaszkach liściowych, powodując zahamowanie wzrostu. W nawożeniu kukurydzy istotną rolę spełaniają mikroskładniki do których należą bor i cynk. 

Bor wspomaga wbudowywanie wapnia w strukturę ścian komórkowych, dzięki czemu łodyga staje się silna i stabilna. Kontroluje aktywność hormonów wzrostu, odpowiedzialnych za rozwój korzeni oraz części nadziemnych. Istotne jest uzupupełnianie boru w fazie 4-6 liści kiedy to wykształcają się zawiązki kolb. Reguluje wzrost łagiewki pyłkowej co przekłada się na ilość zawiązanych ziarniaków w formujących się kolbach. Niedobory boru zwiększają  podatność na wyleganie, kolby nie są w pełni rozwinięte, ilość ziarniaków jest mniejsza, a jej uziarnienie jest nieregularne. Kolejnym mikroskładnikiem wpływającym na plon jest cynk, który zwiększa pobieranie azotu glebowego, pobudza gospodarkę hormonalną, odpowiada za syntezę auksyn. Jego atutem jest również wpływ na rozwój systemu korzeniowego, co przekłada się na lepsze pobieranie składników pokarmowych z gleby. Niedobór cynku prowadzi do powstawania podłużnych, chlorystycznych plam, równolegle do nerwów głównych liści. W konsekwencji kolby są jasnożółte i mają mniejszą masę. Stosowanie nawożenia dolistnego zabezpiecza przed wystąpieniem niedoborów, wspomagając lepsze wykorzystanie potencjału plonotwórczego.